เรื่องมีอยู่ว่า เรา มีลูกชาย โดยธรรมชาติแล้ว เรา จะต้องเป็น แม่ผัว (ถ้าผิดธรรมชาติก็คงได้เป็นแม่ยาย) ไม่ซีค่ะ
เริ่มเรืองดีกว่า
เรามี ผู้ชาย ที่ มาใช้ชีวิตร่วมกัน ทำธุระกิจด้วยกัน โดยเราลงทุน ออกหัวคิด ต่างๆในกิจการ
ผู้ชาย เป็นคนทำ ในส่วนที่เขาถนัดและทำได้ เนื้องานโดยรวมคือช่วยกันทำ
เราไม่เคยได้รับการหยิบยื่น ช่วยเหลือ จากครอบครัวผู้ชาย อ้อ(ครั้งหนึ่งเคยช่วยออกค่า ..... แต่พอทะเลาะกับผู้ชาย ทะเลาะกันทุครั้งเรื่องผู้หญิงในความหวัง ของผู้ชายคนนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งที่ทะเลาะกันเขาจะขนเสื้อผ้าเดินออกจากบ้าน ครั้งนั้น ที่บ้านเค้าให้เค้ายก....กลับบ้านด้วย 5555)สุด ๆ
หลายครั้งที่กลับไปเยี่ยมครอบครัวของผู้ชาย ไม่เคยมีคำถาม ขาดเหลืออะไรไหมลูก ไม่มี ไม่มีเลยค่ะ ผิดกลับครอบครัวเราหยิบยื่นให้ตลอด ไม่เคยเรียกร้องลูกจะต้องมี นี่ นั้น นู่น ถามตลอด พอไหม ขัดสนอะไรไหม เอ่ยปากก็มีให้ตลอด รู้สึกเสียใจที่ทำกับพ่อ แม่ตัวเองแบบนี้ ทา่น ก็แก่ งอมแล้วเรามุ่งมั่นอยากตั้งหลัก มีอาชีพ เพื่ออนาคต แต่น้อยใจกับครอบครัวของผู้ชาย ทุกครั้งจะต้องได้ยินคำถามประมาณว่า ลูกทำงานไม่ได้อะไรเลยเหรอ คนทำงานต้องได้ โน่น นั่น นี่ บ้างนะ เอ้า..........แล้วที่มีกินมีใช้มีรถขับ มีที่ให้หลับ มีเงินเล็ก ๆ น้อย ให้พ่อแม่ใช้ด้วยนะ แต่พ่อแม่เรา เราไม่เคยให้เลยมีแต่ไปเอา ไม่พอใช่ไหม ในใจ อยาก คืนลูกชายให้แม่ ผัวด้วยซ้ำ ถ้าไม่คิดว่าร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมา คิดไว้เลยว่าเราจะไม่เป็นแม่ผัวที่เห็นแก่ตัวแบบนี้เด็ดขาด ทุกวันนี้กิจการพออยู่ได้ แต่ด้วยความอยากเพิ่มโน่นนี่เราก็ไปเบียดบังเอากับพ่อแม่เราเพราะอยากตั้งหลักให้มัน ดี และผลตอบรับ ก็ดีขึ้นเรื่องรายได้แต่ค่าใช้จ่าย ทุน มันก็ตามตัว อ่านแล้ว ก็อย่าเป็นแม่ผัวที่เห็นแก่ได้กันนะคะ
เตือนตัวเอง กับคำว่า (แม่ผัว)
เริ่มเรืองดีกว่า
เรามี ผู้ชาย ที่ มาใช้ชีวิตร่วมกัน ทำธุระกิจด้วยกัน โดยเราลงทุน ออกหัวคิด ต่างๆในกิจการ
ผู้ชาย เป็นคนทำ ในส่วนที่เขาถนัดและทำได้ เนื้องานโดยรวมคือช่วยกันทำ
เราไม่เคยได้รับการหยิบยื่น ช่วยเหลือ จากครอบครัวผู้ชาย อ้อ(ครั้งหนึ่งเคยช่วยออกค่า ..... แต่พอทะเลาะกับผู้ชาย ทะเลาะกันทุครั้งเรื่องผู้หญิงในความหวัง ของผู้ชายคนนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งที่ทะเลาะกันเขาจะขนเสื้อผ้าเดินออกจากบ้าน ครั้งนั้น ที่บ้านเค้าให้เค้ายก....กลับบ้านด้วย 5555)สุด ๆ
หลายครั้งที่กลับไปเยี่ยมครอบครัวของผู้ชาย ไม่เคยมีคำถาม ขาดเหลืออะไรไหมลูก ไม่มี ไม่มีเลยค่ะ ผิดกลับครอบครัวเราหยิบยื่นให้ตลอด ไม่เคยเรียกร้องลูกจะต้องมี นี่ นั้น นู่น ถามตลอด พอไหม ขัดสนอะไรไหม เอ่ยปากก็มีให้ตลอด รู้สึกเสียใจที่ทำกับพ่อ แม่ตัวเองแบบนี้ ทา่น ก็แก่ งอมแล้วเรามุ่งมั่นอยากตั้งหลัก มีอาชีพ เพื่ออนาคต แต่น้อยใจกับครอบครัวของผู้ชาย ทุกครั้งจะต้องได้ยินคำถามประมาณว่า ลูกทำงานไม่ได้อะไรเลยเหรอ คนทำงานต้องได้ โน่น นั่น นี่ บ้างนะ เอ้า..........แล้วที่มีกินมีใช้มีรถขับ มีที่ให้หลับ มีเงินเล็ก ๆ น้อย ให้พ่อแม่ใช้ด้วยนะ แต่พ่อแม่เรา เราไม่เคยให้เลยมีแต่ไปเอา ไม่พอใช่ไหม ในใจ อยาก คืนลูกชายให้แม่ ผัวด้วยซ้ำ ถ้าไม่คิดว่าร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมา คิดไว้เลยว่าเราจะไม่เป็นแม่ผัวที่เห็นแก่ตัวแบบนี้เด็ดขาด ทุกวันนี้กิจการพออยู่ได้ แต่ด้วยความอยากเพิ่มโน่นนี่เราก็ไปเบียดบังเอากับพ่อแม่เราเพราะอยากตั้งหลักให้มัน ดี และผลตอบรับ ก็ดีขึ้นเรื่องรายได้แต่ค่าใช้จ่าย ทุน มันก็ตามตัว อ่านแล้ว ก็อย่าเป็นแม่ผัวที่เห็นแก่ได้กันนะคะ